Çello

Özet

Jî romana Çello’yê;
   "Dema tav ji xewê şîyar dibe, ez şîyar im; dema tav radize, dîsa ez şîyar im; li destê min qelemeke biçûk, li ber deftereke mezin bişevûroj li tarîya xwe digerim; li tarîya xwe ya min carekê nedîtî û wê jî ti carî ez wenda nekirim.

Ji roja roj ve ye nola derîyekî bêxanî me, kîjan alîyê min li derve û kîjan alîyê min li hûndir e nizanim. Berê xwe bidime kîjan alî dikevime heman rêyê; bi kîjan rêyê de herim li xwe vedigerim. Li kîjan klamê gûhdarî bikim heman cam di hinavê min de dişike, hûrûmûr dibe. Li çi binêrim dibe eynik, li kîjan eynikê binêrim bi eynikeke din re rûbirû dimînim. Belkî jî di hinavê min de ye ew tarîya a bi tozê û şor a ez di tarîyeke kelê de l’ê digerim.

Dar, dema dişewitin berî bibine xwelî, reş dibin, dibine komir. Belkî jî hewce ye bişewitim û bibime komir, ji bo karibim tarîya xwe bibînim. Dibêjin, ronayî xwîyabûn e, tarî wendabûn e. Belkî ne tarîyeke wenda ye tişta ez l’ê digerim; belkî jî tarîya min ne wenda ye; ez wenda me û heya min ji wendabûna min nîne, nizanim ez wenda me."

Çello - Nûdem hezex   

 Güneş uyandığında uykuda değilim, güneş uyuduğunda yine uykuda değilim; büyük bir defterin önünde, elimde küçük bir kalemle geceli gündüz karanlığımı arıyorum; hiçbir zaman beni kaybetmeyen ve benim de bir kere bile olsun görmediğim karanlığımı.

            Kendimi bildim bileli, hangi tarafının dışarıda hangi tarafının içeride olduğunu bilmeyen evsiz bir kapı gibiyim. Hangi yöne doğrulsam, hangi tarafa gitsem aynı yola koyuluyorum; hangi yoldan gitsem kendime varıyorum. Hangi şarkıyı dinlesem içimde kırılıp dağılan hep aynı cam. Neye baksam bir ayna, hangi aynaya baksam başka bir aynayla yüz yüze kalıyorum. Belki de dışımda değil, içimdedir o yavan bir karanlıkta aradığım tozlu ve tuzlu karanlık.

                Ağaçlar yandığında kül olmadan önce kararırlar, kömür olurlar. Belki de yanmalıyım, kömür olmalıyım karanlığımı görebilmek için. Görünmek aydınlıktır, kaybolmak karanlıktır diyorlar. Belki de kayıp bir karanlık değil aradığım; belki de benim kaybolan, karanlığım değil ve kaybolduğumun farkında değilim, kaybolduğumu bilmiyorum.

–– Hayır, hayır, herkes gibi karanlıkta bir mum aramıyorum; kalbimde hiçbir zaman sönmeyen bir mum var zaten, ben o mumu elime alıp karanlığımı arıyorum.

            Bazen acı keskin ve parlak ışıkların altında kör olurum ve karanlığımı bir daha göremem diye korkuyorum; bazen de içimdeki o sorgusuz korkuyu yeniyorum, bütün cesaretimi toplayıp, diyorum:

–– Belki de karanlığımı görebilmek için kör olmalıyım.